...!!!AŞKINa ÜşÜYoRuM!!!...

Sıradışı bir yaşamdı seni sevmekle başlayan.

Gözleri acıyandık bakarken uzaklara..

Bir varmış bir yokmuşla başlayan bir masalın

kahramanlarıydık..

Belki asırlar sonra Leyla ile Mecnun’un

yitik ruhlarıydı vücutlarımızda can bulan...

Duymadığımda seslenmediğinde kulaklarımdaki

çığlıktı ölüm...


Ve biz sonunda sobeledik ölümü en tatlı haliyle..

Çengelli iğnenin ucuna asanlardık yüreklerimizi...

Ve kan damlarken sevdayı yudum yudum içenlerdik.

Boşverenlerdik herşeye, sevdanın yeni şekline

bürünenlerdik.

Yasaktın bana, yasaktım sana..

Sona ermiş görünen ama asla son olduğu bilinemeyen

bir olguydu yaşayamadıklarımız.

Sen vardın ben ise yokluktum

Adımız aşktı bizim, adımız hüzündü..

Kimsenin anlayamayacağı, bir paranteze sıkışmış

kalan

noktalama işaretlerinin artık hükümsüz olduğu bir

sevdaydı adımız...

Şizofrenliğimin aykırılığı kadar aykırıydı sevdamız..

Oynadığımız körebe oyununda ebe olanlardık,

bir türlü sobeleyemediğimiz geleceğimizle..

Bakışlarla konuşanlardık, ukala ses dalgalarının

inadına...

Yüreklerimizle görenlerdik, gören gözlerin aksine..

Ve biz kelimelerle sevişenlerdik tensel yakınlığı göz

ardı ederek..

Ne çok sevdin beni...

ne çok sevdim seni..

ne olduğunu anlamadan açılan sevda parantezimiz,

yine ne olduğunu anlamadan kapandı..

Üç noktalarla devam etmek istedikçe,

inadına tek nokta oluyor artık cümlelerimizin sonları.

Devrik hayatlarımız gibiydi cümlelerimiz de...

düz bir hayattı oysa istediğimiz.

Belki de devrikliğiydi cümlelerimizin, hayatımızı

anlamsızlaştıran.

Gittiğinde, kal diyemeyendim, iki damla gözyaşını

saklayandım senin için gecelere...

Gittiğimde kal diyemeyendin yaptığın en zor seçimle...

Aşkına üşüyorum... sessizce...şizofrence..

'Seni sevmek sevgili, seni özgür bırakmaya razı

olmaktı...'

paylaşım için saol